Zijn
Hier mag ik zijn
ontmoeten, vreugde
liefde, pijn
met eenzaamheid omgeven
vervreemd, beschermd
vertrouwd, verweven
kruispunt in het leven
strijdend, blijvend
stil gedreven
Francy
Op deze pagina schrijf ik met regelmaat een blog dat ik graag met jou als lezer deel. Ik schrijf over ontmoetingen en ervaringen in mijn dagelijks leven.
Citaten van deze blogs zijn opgenomen in het boek "Mamma, ga ik eerder dood dan jij?" Dit boek is te bestellen in de webshop.
| |
Zijn
Hier mag ik zijn
ontmoeten, vreugde
liefde, pijn
met eenzaamheid omgeven
vervreemd, beschermd
vertrouwd, verweven
kruispunt in het leven
strijdend, blijvend
stil gedreven
Francy |
|
Op deze pagina schrijf ik met regelmaat een blog dat ik graag met jou als lezer deel. Ik schrijf over ontmoetingen en ervaringen in mijn dagelijks leven.
Citaten van deze blogs zijn opgenomen in het boek "Mamma, ga ik eerder dood dan jij?" Dit boek is te bestellen in de webshop. |
| Ik wordt gek van mijn lijf - vrijdag 26 april 2019 |
Ik wordt gek van mijn lijf.
Hij zit te lezen in zijn boek, mijn zoon, de verslagkring is binnenkort en hij moet nog 70
bladzijden.
Het kampvuur brand, we zitten in de serre, de glazen deur is dicht, aangenaam
warm, met kaarslicht. Ik lees in mijn vandaag, via bol.com ontvangen boek, De Keuze, Leven in vrijheid, van Dr. Edith Eva Eger, overlevende van de Holocaust, bladzijde 40.
Het is stil, en voor nu doet ieder zijn eigen ding. Ik wordt afgeleid door mijn gedachten en kan mijn aandacht niet naar de volgende bladzijde verleggen. Het komt door die ene zin in het voorwoord van het boek, "ondanks de martelingen, de uithongering en de constante dreiging te worden gedood, wist ze haar geestelijke en spirituele vrijheid te behouden". Dit is echt waar ik in geloof, ik ben er zo van overtuigd dat het kan. Het indrukwekkende levensverhaal van Dr. Edith Eva Eger biedt mij opnieuw dit waardevolle inzicht. Ik mijmer verder en bevestig mijzelf in gedachten dat het klopt dat je geen invloed hebt op wat je overkomt maar wel op hoe je er mee omgaat. En nog sterker hier kun je naar (leren) leven. Wat absoluut geen eenvoudige weg is, daar ben ik mij terdege van bewust.
Ik kijk naar mijn zoon in zijn rolstoel, hij heeft zich inmiddels rijkelijk door mij laten bedienen, met een beker cola inclusief rietje en bakje chips. Ik reik hem zijn drinken aan, vervolgens zijn chips, de oplader van de telefoon, een deken voor de kou die optrekt, ik laat hem plassen, help hem beter zitten in zijn rolstoel. Ik nestel mij terug op de bank, mijn boek open geslagen op bladzijde 40, kijk op de klok en realiseer mij dat het al 22.00 uur is.
Gevangen in een lijf, ik kijk hem aan en stel mij de vraag hoe zal hij dat doen, zijn geestelijke vrijheid behouden. In fases steeds beperkter worden met je lijf. Je brein dat zich gezond doorontwikkeld, je puberhormonen die je in beslag nemen, de behoefte om los te komen van je ouders. Telkens weer die ruimte vinden om hoop en plezier in het leven te blijven ontmoeten en ontvangen.
Hoe doe je dat? Als ik er naar vraag zegt hij, wat bedoel je, wat zou jezelf doen, ik kan toch niet in bed blijven liggen, of zou jij dat wel doen? Ik blijf stil want eerlijk gezegd kan ik mij niet eens voorstellen wat ik zou doen.
Aangezien het inmiddels na 22.00 uur is bonjour ik hem langzaam naar bed. Uiteraard met de nodige uitsteltactieken, waaronder het extra lang knuffelen van onze allerliefste hond Sef, belanden we op zijn kamer.
Nadat ik hem met de tillift in bed heb gelegd wordt, net als iedere andere avond, onze samenwerking flink op de proef gesteld. Pas op met mijn tenen, let op mijn knie valt naar buiten, dat zie je toch wel. Geef mijn hand ik heb jeuk aan mijn neus. Leg mij toch maar op mijn andere zij. Billen moeten iets naar voren, hoofd iets naar achteren. Leg mijn voet nog even wat rechter.
"Oke, lig je goed?", vraag ik met overtuigende stem. "Godsamme nee, ik wordt gek van mijn lijf". Draai mij maar terug op mijn andere zij. Wat kijk je nou, je begrijpt er toch niets van, jij hebt niet zo'n lijf.
In mijn gedachten ontstaat opnieuw de vraag, "hoe doe je dat, telkens weer opnieuw de ruimte in jezelf vinden om hoop en plezier in het leven te ontmoeten". Een ding weet ik zeker, de ruimte en vrijheid vindt je niet in je bed.
Een dag later rijden we samen in de bus naar Nijmegen voor het verwijderen van het gips, dat om beide benen zit, in verband met een achillespees operatie. Op de terugweg, als we van de parkeerplaats afrijden, klinkt het nummer Fame op de radio. Hij roept, zet harder, in de binnenspiegel zie ik een grote grijns met sprekende ogen en een zingende mond. We zingen zo hard als we kunnen mee "Fame, I am gonna live forever".
Met tranen van trots in mijn ogen bedenk ik mij, zo doe je dat dus...
Vrijheid voelen in een lijf om gek van te
worden, kan alleen door telkens opnieuw de waarde van het leven te ervaren.
Reacties:
| Ik ben er stil van... brok in mijn keel.. Wat mooi verwoord. En stof tot nadenken. Marlinda- 28-04-2019 |
| Ik ben er stil van... brok in mijn keel.. Wat mooi verwoord. En stof tot nadenken. Marlinda- 28-04-2019 |
| Diepe buiging voor jullie beiden. . . . Monique- 26-04-2019 |
| Fame!!! Levenskunst door jullie beiden met hart en ziel ingezet. Soms als vanzelf, soms met vallen en opstaan. "I am going to learn how to fly, high!!" Suzanne - 26-04-2019 |
Reageren:
