Zijn
Hier mag ik zijn
ontmoeten, vreugde
liefde, pijn
met eenzaamheid omgeven
vervreemd, beschermd
vertrouwd, verweven
kruispunt in het leven
strijdend, blijvend
stil gedreven
Francy
Op deze pagina schrijf ik met regelmaat een blog dat ik graag met jou als lezer deel. Ik schrijf over ontmoetingen en ervaringen in mijn dagelijks leven.
Citaten van deze blogs zijn opgenomen in het boek "Mamma, ga ik eerder dood dan jij?" Dit boek is te bestellen in de webshop.
| |
Zijn
Hier mag ik zijn
ontmoeten, vreugde
liefde, pijn
met eenzaamheid omgeven
vervreemd, beschermd
vertrouwd, verweven
kruispunt in het leven
strijdend, blijvend
stil gedreven
Francy |
|
Op deze pagina schrijf ik met regelmaat een blog dat ik graag met jou als lezer deel. Ik schrijf over ontmoetingen en ervaringen in mijn dagelijks leven.
Citaten van deze blogs zijn opgenomen in het boek "Mamma, ga ik eerder dood dan jij?" Dit boek is te bestellen in de webshop. |
| Anders vasthouden - maandag 20 mei 2019 |
Blijf staan
ga niet voorbij
aan mijn denken
wat ik zeg
ik doe
mijn ogen
lijf
ik ben
in contact
liefde
ik leef
bewonder
verwonder
aanschouw
blijf staan
ik ontvang mijzelf
"Ze vertellen hoe hun eerste dochter 9 maanden na de geboorte, door een aangeboren afwijking, komt te overlijden. Hoe hun tweede dochter, helft van een tweeling met een zoon, 16 jaar later op 15 jarige leeftijd op staat met griepverschijnselen. Uitkijkt naar een optreden van Blof, die avond in Vlissingen. Diezelfde avond overlijdt aan een meningitis sepsis".
Ik val stil, heb kippenvel op mijn armen en voel een rilling achter in mijn
nek. Ik voel een moment, in mijn hele lijf, de angst van een ouder om je kind
te verliezen. Deze angst ken ik. Zij verliezen 2 kinderen in 16 jaar tijd.
Ik
stel hun de vraag, hoe (over)leef je dit samen?
Afgelopen week verbleef ik drie dagen in Biggekerke, buurdorp van Zoutelande, gemeente Veere, Zeeland.
In een
prachtige omgeving, aan de voordeur van een zeer smaakvol ingericht huis, wordt
ik ontvangen door twee, blijkt mij al gauw, heel bijzondere mensen. Het huis
vertaald in alle aanwezigheid hun levensverhaal.
Drie dagen zee, tijd om met mijzelf door te brengen. Mijn eigen processen in mijzelf te ontmoeten, erkennen en opnieuw te ontvangen. Ik ben namelijk van mening dat ik enkel van betekenis kan zijn, in het vak waarin ik mag werken, als ik mijzelf ten diepste kan doorgronden. De zee is hierin voor mij een (hulp)middel. Overdag maak ik lange wandelingen, met mijn blote voeten kilometers door het koude water afgewisseld met het mulle zand. Ingenomen door de oneindigheid van de zee, de lucht, het wisselende tij, de continue dynamiek en glinstering van het water. Uren kan ik voor mij uit staren in de duinen of op het strand. Het is er stil, het zand ligt als een groot vlak voor me. Zonde om er op te stappen. Daadwerkelijk zijn met alles wat zich op deze momenten aandient.
In de avond, na het eten, mag ik getuige zijn van het levensverhaal van mijn gastvrouw en gastheer. Ik luister naar de geleverde strijd, ieder voor zich, met hun familie, hun twee zonen, met elkaar. De onmacht, de radeloze verwijdering, het klaarblijkelijk onvoorwaardelijk overleven met elkaar, zonder enige weet te hebben hoe ieder dit op zijn en haar manier doet.
Wat mij het diepste raakt is hun gezamenlijke besluit, nu 10 jaar geleden, om met
elkaar opnieuw te gaan leven. Een besluit dat hun van woonplaats doet
veranderen. Het goed draaiende transportbedrijf doet overdragen aan hun zonen. Een plek
doet creëren die hun leven ademt. Een leven waarin vreugde, verdriet en
machteloosheid hand in hand gaan. Maar bovenal leven in liefde naar elkaar.
Liefde die de ruimte laat die nodig is om ieders eigen weg te bewandelen, zonder
veroordeling van elkaar. De liefde die hun telkens weer aanmoedigt om
elkaar opnieuw te ontmoeten met alles wat er in hun leven is.
Zittend op het bankje in de duinen en liggend op mijn rug in het mulle zand, geef ik mij over aan mijn innerlijke strijd(en). De onmacht die mij zo kan innemen, verdoven, verlammen, opstandig maakt en ook zo de strijder in mij naar boven kan halen. Ik wordt mij steeds bewuster hoe nodig het is om jezelf mentaal en fysiek gezond te houden in welke (levens)situatie je ook terecht komt.
Hier kun je niemand anders verantwoordelijk voor maken, enkel jezelf. Door te erkennen wat je echt nodig hebt en gebruik te maken van (hulp)lijnen, die je veelal onverwacht, in het leven worden aangereikt. De uitnodiging aan jezelf, is je toe te staan om ze te zien en te ontvangen.
Leg je innerlijke strijd(en) niet naast je neer.
Ga het onderzoeken, benoem het naar jezelf, hoe chaotisch en uitzichtloos het ook voelt.
Erken de strijd die je levert met jezelf.
Neem je lijf serieus, ook al heb je geen idee wat je er mee aan moet. Deel je verhaal, als jij er klaar voor bent, met degene waar jij je veilig en vertrouwd bij
voelt. Ontvang, de onvoorspelbaar en voor jou onbegrijpelijke reacties, van de omgeving op de keuzes die je maakt. Ontvang ook de liefde die je gegeven wordt. Veroordeel niet, het verwijderd
enkel jezelf van het proces dat je (vaak) in alle eenzaamheid aan hebt te gaan. Een ontwikkeling die nuttig en nodig is om ruimte te creëren in
jezelf en in contact met de ander. Ter behoud van je eigen lijf en geest.
Anders vasthouden.
Deze intentie leef ik na in mijn dagelijks leven. En ik heb er zeker nog veel in te leren maar ben er van overtuigd dat iedereen deze intentie kan leven.
Focus op dat wat je nodig hebt om gezond te blijven, lef om hier naar te
durven leven. Vertrouwen dat de beweging die ontstaat nodig is en vooral de
juiste. Vaak ongekend. Met vallen en opstaan. Het leven kent immers geen rechte
lijn.
Het is inmiddels vrijdagochtend, we eten gezamenlijk het ontbijt voordat ik weer naar huis rij. "Vandaag is haar verjaardag", zegt mijn gastheer. "Vanavond gaan we naar haar broer, hij wordt 43 jaar. We vieren het leven van onze zoon en het overlijden van onze dochter op dezelfde dag". Hij voegt toe, "zelf hou ik niet zo van verjaardagen". Ik zeg, "ik ook niet".
We delen met zijn drieën aan deze veelzeggende ontbijttafel de gedachte, dat ieder jaar meer, het niet gemakkelijker maakt.
Ik leer, het leven anders vasthouden is geen vanzelfsprekendheid of automatisme. Het is
voor mij een bewuste levenswijze om op deze manier echt aanwezig te zijn in dit
leven. Emoties te ervaren, mensen te ontmoeten, keuzes te maken.
De ander uit
liefde te laten om te kunnen blijven.
Met veel respect en vertrouwen kijk ik terug op mijn ontmoetingen in Zeeland.
Ik mag zeggen
tot een volgende keer en maak een diepe buiging voor mijn gastheer en gastvrouw, ouders, partners.
En welk lied past nou beter bij dit blog dan het winnende songfestival lied: Arcade van Duncan.
Een gebroken hart is alles wat overbleef
Ik repareer nog steeds alle barsten
Ik repareer nog steeds alle barsten
Raakte een paar stukjes kwijt toen
Ik het droeg, het droeg, het naar huis droeg
Ik ben bang voor alles wat ik ben
Mijn gevoelswereld voelt als een vreemd land
Stilte galmt in mijn hoofd
Alsjeblief, breng me, breng me, breng me naar huis
(Vertaling: songteksten.net)
...
Reacties:
| Ik lees je verhaal .Hoe mooi heb je dit verwoord. Knap hoe je je steeds weer verplaatst in de ander.Hoe je ziet dat elk verdriet raakvlakken heeft. Knap! Nicole- 20-05-2019 |
| Wat een bijzondere dagen, mooi verwoord. Ik ben er van overtuigd dat jij alles in je hebt wat je nodig hebt om sterk en krachtig te zijn. Vertrouw daar op... Goed van je om tijd voor jezelf te maken en ruimte te creëren voor je eigen proces. Sandra- 20-05-2019 |
Reageren:
