Zijn
 
Hier mag ik zijn
ontmoeten, vreugde
liefde, pijn
 
met eenzaamheid omgeven
vervreemd, beschermd
vertrouwd, verweven
 
kruispunt in het leven
strijdend, blijvend
stil gedreven
 
               Francy
 
Op deze pagina schrijf ik met regelmaat een blog dat ik graag met jou als lezer deel. Ik schrijf over ontmoetingen en ervaringen in mijn dagelijks leven. 
 
Citaten van deze blogs zijn opgenomen in het boek "Mamma, ga ik eerder dood dan jij?" Dit boek is te bestellen in de webshop.


Volgend jaar ga ik niet meer mee! - dinsdag 23 juli 2019

Volgend jaar ga ik niet meer mee! 
 
In de verwilderde tuin van de Gite (In Varsberg, Elzas) die we voor een week hebben gehuurd, heb ik een plekje gevonden in de schaduw van een oude kersenboom. Boven mij geeuwen enkele buizerds, hun betekenis voor mij staat voor vertrouwen. Ik sla de laatste bladzijde van mijn boek om. Els van Steijn, De Fontein, grip op je leven door inzicht in je familiesysteem, wat een aanrader om te lezen.

Ik gun mezelf een diepe zucht en kijk om mij heen. Er heerst een serene rust. Ieder doet zijn eigen ding in de ruimte die hij zich op eigenwijze hiervoor heeft toegeëigend. Kleine meevaller misschien, dat we dit jaar "all inn wifi" hebben.

Met in mijn achterhoofd de realiteit dat dit weleens de laatste vakantie met zijn vijven kan zijn, heb ik besloten al mijn verwachtingen uit te zetten. Er is geen plan, iedereen heeft zichzelf mee genomen en een tas met spullen die voor hem nodig lijken te zijn. Daarnaast rijden we met twee auto's, nodig om de hulpmiddelen te verplaatsen voor onze jongste zoon. Wat uitermate veel rust brengt nu niet iedereen opgepropt zit in een auto met zijn eigen tas tussen de knieën. Opvallend genoeg zijn ook de hulpmiddelen geen issue meer en blijkt zelfs het ontbreken van het beloofde hoog-laag bed geen paniekaanval meer te veroorzaken. Enkele tuinkussens onder de matras en je hebt een degelijke hoofdsteun.

Enige doel van deze week... zeven dagen met elkaar zijn in een voor ieder onbekende omgeving.

Voor dat we vertrekken heeft iedere (puber)zoon op zijn eigen manier mij de mededeling gegeven dat dit toch echt de laatste vakantie is dat ze mee gaan. Een mededeling onderbouwd met zeer goed gemotiveerde en bovenal overtuigende redenen en een grote dosis vastberadenheid. Mijn eerste reactie is: "nou ja zeg hoe kun je dat nu weten we moeten nog gaan". Met een weemoed in mijn stem die zegt: "zou het echt waar zijn dat deze fase ten einde loopt".

In de dagen die volgen dichter naar onze vakantie toe flitsen de vakantiebeelden van toen ze klein waren door mijn hoofd. De tijd van water, zand, blij zijn met een ijsje, een koe op de boerderij en het uitsteken van mijn hand die gretig werd gegrepen om de omgeving samen te verkennen. Ze zijn definitief voorbij. Ingeruild voor een vorm van zelfstandigheid en onderzoekingsdrift die roept: "ik heb jullie niet meer nodig, alleen als ik er om vraag en dan graag meteen". Ik realiseer mij dat het verantwoordelijkheidsgevoel hierbij nog volop in ontwikkeling is.

Bij aankomst in onze Gite is het alsof 3 hanen in een hok dezelfde kip willen veroveren. De eerste indruk is, wat een klein huis, ik slaap echt niet bij hem op de kamer, wanneer gaan we naar huis, als je maar niet denkt dat ik overal mee naar toe ga hoor. Gevolgd door wat gaan we eigenlijk eten en vooral waar gaan we eten. Er wordt afgesloten met de zin dat ik vooral moet weten dat dit de laatste keer is dat ze mee gaan.

Dit jaar beginnen we veilig met Mac Donalds (normaliter sluiten we hier onze vakantie mee af) gevolgd door een bezoek aan de plaatselijke supermarkt zodat de koelkast gevuld kan worden en lege magen in ieder geval niet de oorzaak kunnen zijn van onnodige frustraties. Na enkele dagen wordt tijdens het avondeten het onderwerp habitat aangesneden. "Weet je mam, als ik met vakantie ben dan moet ik altijd heel erg wennen. Ik word dan namelijk uit mijn vertrouwde habitat gehaald en dat voelt heel ongemakkelijk. Ik wordt daar dan onrustig van tot ik wat gewend bent". Er volgt een gesprek over ieders habitat en wat dit überhaupt is. We constateren dat we allen zo verschillend zijn en hoe lastig het is om ieder hierin te laten zijn zoals hij is. "Mag ik nog een cola"? Over tot de orde van de dag.

Tijdens de autorit terug naar het vakantiehuis is het weer heerlijk ieder voor zich. Krijg ik als bestuurder van iedereen tips wat de kortste weg is, voelt de een zich beledigd als ik zijn routetips niet volg en de ander presenteert zich meteen als grootste omdat zijn routetips toevallig overeen komen met Google- map op mijn telefoon. Ik glimlach achter het stuur en bedenk me wat een klus, het vinden van ieders juiste plek in het gezin. Zegevieren als je even op 1 staat terwijl je 3 bent. Strijden om opnieuw je plek te veroveren als je 1 bent en gedegradeerd wordt tot 2.

Ik besef mij dat deze vakantie mij leert hoe mijn zonen anders vast te houden. Mijn positie als ouder steeds meer op afroep ondersteunend en begeleidend wordt. Het geen vanzelfsprekendheid meer is dat mijn waarheid als juiste wordt aangenomen maar zelfs in discussie wordt getrokken en eensgezind als bepalend wordt betiteld. Ik leer te zien wat er gebeurd maar het niet meer altijd te benoemen. Het te laten gebeuren, ervaren, een grens te stellen op het moment dat ik in een verantwoordelijkheid wordt getrokken die niet bij mij hoort.

Terugkijkend op inmiddels 17 jaar opvoeden voel ik mij een rijke moeder. Die heeft geleerd dat opvoeden geen perfectie kent, enkel maatwerk is en continu bijgesteld kan en mag worden. Deze moeder grenzen kan stellen en fouten mag maken. Deze fouten kan erkennen en uit mag spreken in haar gezin. Niet alleen hoeft te geven maar juist meer geeft als ze kan aannemen en ontvangen dat wat haar gegeven wordt en zich hiermee tevreden stelt.

Opnieuw in de auto, nu terug van een bezoek aan het plaatselijke park, kiezen onze zonen gezamenlijk twee liedjes uit die ze met open volume draaien (fantastisch die bluetooth in de auto). De klanken "dat is toch mijn moedertje" van Corry Konings en "Pappa" van Stef Bos knallen door de auto. We zingen ze luidkeels met zijn allen mee. Deze ervaring sla ik op als een dankbare herinnering aan deze Elzas vakantie.

Op de een na laatste dag stel ik hun de vraag "welk punt geven jullie deze vakantie"? Unaniem kiezen ze voor een 8, zelfs met een gemotiveerde "waarom onderbouwing". Ik temper meteen mijn eigen verwachting voor volgend jaar en zeg: "Tof, jammer dat ik volgend jaar niet meer mee ga ;). 

In de verwilderde tuin, onder de lage oude kersenboom in de schemering van de avond, drink ik tevreden mijn glas rosé wijn, de avond voor vertrek. Ik neem de toenemende "vertrek chaos"waar en lees met mijn andere oog opnieuw de laatste woorden van Els van Steijn uit haar boek "De Fontein"...


Mijn plek
die is van mij
voor altijd.
Daar is een thuis.
Een ankerplaats.
Waar dan ook (in ieder geval innerlijk),
hoe dan ook.

Jouw plek,
die is van jou.
Voor altijd.
Daar is een thuis.
Een ankerplaats.
Waar dan ook (in ieder geval innerlijk),
hoe dan ook.
 
 

 
Ravijn, Veldhuis en Kemper
 

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit bericht geplaatst.


Reageren:

Anti-spam drie + tien = (antwoord in cijfers invullen!)


Terug naar de vorige pagina >