Zijn
Hier mag ik zijn
ontmoeten, vreugde
liefde, pijn
met eenzaamheid omgeven
vervreemd, beschermd
vertrouwd, verweven
kruispunt in het leven
strijdend, blijvend
stil gedreven
Francy
Op deze pagina schrijf ik met regelmaat een blog dat ik graag met jou als lezer deel. Ik schrijf over ontmoetingen en ervaringen in mijn dagelijks leven.
Citaten van deze blogs zijn opgenomen in het boek "Mamma, ga ik eerder dood dan jij?" Dit boek is te bestellen in de webshop.
| |
Zijn
Hier mag ik zijn
ontmoeten, vreugde
liefde, pijn
met eenzaamheid omgeven
vervreemd, beschermd
vertrouwd, verweven
kruispunt in het leven
strijdend, blijvend
stil gedreven
Francy |
|
Op deze pagina schrijf ik met regelmaat een blog dat ik graag met jou als lezer deel. Ik schrijf over ontmoetingen en ervaringen in mijn dagelijks leven.
Citaten van deze blogs zijn opgenomen in het boek "Mamma, ga ik eerder dood dan jij?" Dit boek is te bestellen in de webshop. |
| Een Zorg-loze week - dinsdag 20 augustus 2019 |
Een zorg- loze week
Het is stil in huis.
'S nachts slaap ik door, 's morgens sta ik in alle rust op, drink koffie, en nog een kop.
De spelcomputer blijft uit, de vertrouwde stemmen van zijn vriendjes hoor ik niet. Onze zoon met een grote zorgvraag is een week met vakantie naar Texel. Fantastisch initiatief in samenwerking met het Texelhuus en de Lionarsclub van Venray.
De eerste dag heb ik het gevoel alsof ik met mijn ziel onder de arm loop. Ik besef me dat ik heel veel tijd voel die ik niet hoef in te vullen. Tijd die normaliter al is ingenomen door hulpvragen die ik vaak als een automatisme uitvoer. Tijd die ik in alle eerlijkheid ook als moeten en daardoor als onrustig ervaar. Ik heb me voorgenomen twee boeken uit te lezen. Echter ik kan mijn focus nog niet voor een bladzijde houden.
Alsof ik moet afkicken. Afkicken van een gevoel van continue paraatheid, nodig zijn. "Ik wil eigenlijk niet, maar ik moet van mijn moeder", zei hij tegen een van de buddy's. Schuldgevoel? Ja, ook een beetje. Toch weet ik dat verandering ten alle tijden groei brengt en dat dit altijd gepaard gaat met een vorm van weerstand voor het onbekende. Dat "nee dit ga ik niet doen", met de juiste wegwijzers het begin van een ontdekkingsreis kan zijn om een volledig "ja wat fijn dat ik mee ben gegaan" te ontmoeten.
Enkel vanuit verandering, soms gepaard met weerstand en opstand, kunnen we ruimte creëren om ons los te maken uit vaste patronen. Alleen zo ervaren we zelf wat wel en niet fijn is, wat past en niet past. De ene keer gaat ons dit gemakkelijk af de andere keer is het echt hard werken. Ik ben er van overtuigd dat persoonlijke groei altijd samen gaat met momenten van pijn waaruit veerkracht en doorzettingsvermogen kunnen ontstaan.
In de avond krijg ik een telefoontje "heim-wee". Het loskomen van het vertrouwde is voelbaar in zijn hele lijf. Ik luister en voel met hem mee, laat hem snikken en vertel hem dat dit gevoel nieuw voor hem is. Dat het oké is en dat als je iemand heel erg mist dat betekent dat je ook heel veel om die persoon geeft. Of ik hem ook mis, ja natuurlijk, en ik zeg hem dat ook ik de tranen in mijn ogen voel, het lucht hem op. "Ben je blij dat ik even weg ben?". Mijn antwoord blijft uit. Ik wil de juiste woorden vinden en vooral eerlijk zijn. Ik vertel hem dat ik het dapper vindt dat hij deze uitdaging met zichzelf aan gaat. Dat ik weet hoe zeer hij getwijfeld heeft en dat ik ook echt weet hoe moeilijk hij dit vindt. Ik vertel hem dat ik hem als onze zoon zeker mis nu hij weg is. Ik vertel hem ook dat ik het fijn vindt dat ik een week geen zorg hoef te geven.
Het voelt zo als een dualiteit. Je kind loslaten met liefde en tegelijkertijd het ervaren van een schuldgevoel. Met de eerlijkheid dat je ontzettend van je kind houdt maar 24 uur zorg verlenen als ouder in de rol van mantelzorger echt een klus vindt. Dit te mogen toestaan en toe te laten in mijn lijf.
Mijn ziel onder de arm dag is voorbij, het boek vordert. Ik ga wandelen zonder eerst te regelen of er iemand thuis is. Mijn hoofd voelt uitgerust omdat ik kan doorslapen. In mijn lijf voel ik de energie stromen."Geniet van de zorg-loze week", Lonneke bedankt voor dit volledig dekkende woord. Ik neem deze zorg-loze week volledig aan. Voel mij niet schuldig, nog een slechte ouder die enkel zijn zorg vragende kind zomaar dropt. Ik adem diep in en uit, de vrije- ruimte die voor een week ontstaat.
Het is niet meer stil in huis, 3 dagen later.
Onze zoon heeft fantastische herinneringen gemaakt op Texel. Voor iedereen heeft hij een persoonlijk souvenir mee gebracht. Hij geeft als reactie "Mamma ik ben blij op mijzelf dat ik ben mee gegaan, over 2 jaar mag ik weer dan ben ik 15 jaar en zal ik vast sneller gewend zijn".
Waarom ik tranen in mijn ogen heb "omdat ik dankbaar ben dat jij het zo goed hebt gehad".
Hoe een mooie ervaring ontmoet je als je jezelf toestaat dat je mag groeien door verandering.
Wetende dat dit pijn kan doen.
Family of the year, Hero
Reacties:
| Een verhaal van een POWER-man en een WONDER-woman. Dank je wel voor deze mooie inkijk in een warme zomer. Monique- 22-08-2019 |
Reageren:
