Zijn
Hier mag ik zijn
ontmoeten, vreugde
liefde, pijn
met eenzaamheid omgeven
vervreemd, beschermd
vertrouwd, verweven
kruispunt in het leven
strijdend, blijvend
stil gedreven
Francy
Op deze pagina schrijf ik met regelmaat een blog dat ik graag met jou als lezer deel. Ik schrijf over ontmoetingen en ervaringen in mijn dagelijks leven.
Citaten van deze blogs zijn opgenomen in het boek "Mamma, ga ik eerder dood dan jij?" Dit boek is te bestellen in de webshop.
| |
Zijn
Hier mag ik zijn
ontmoeten, vreugde
liefde, pijn
met eenzaamheid omgeven
vervreemd, beschermd
vertrouwd, verweven
kruispunt in het leven
strijdend, blijvend
stil gedreven
Francy |
|
Op deze pagina schrijf ik met regelmaat een blog dat ik graag met jou als lezer deel. Ik schrijf over ontmoetingen en ervaringen in mijn dagelijks leven.
Citaten van deze blogs zijn opgenomen in het boek "Mamma, ga ik eerder dood dan jij?" Dit boek is te bestellen in de webshop. |
| Leven alsof de dag je overkomt - maandag 4 december 2017 |
Het laatste blog voor 2017....
Het wrange aan liefde
Het wrange aan liefde is
dat je elkaar steeds net
mist als je elkaar raakt
en beseft dat je elkaar
al kwijt bent geraakt.
Amber-Helena Reisig
Wat maakt dat we een brein hebben gekregen?
Al die gedachten, aannames, oordelen, wat een tsunami
kan dit zijn in mijn hoofd.
Wat zal de ander wel niet denken, hoe zal de ander
het graag willen, heb ik het wel goed gedaan, had ik het misschien toch anders
moeten doen. Voordat ik het weet sta ik naast mijzelf, draai mijzelf de rug toe
en loop weg van alles wat mijzelf is. Totaal niet in de gaten, het gebeurd
gewoon, in snelle schrede vooruit. Hoofd verder als mijn romp, romp verder als
mijn billen, knieën over strekt naar achteren, voeten met de hakken van de
grond. Vliegend door het leven dat gecontroleerd lijkt door mijzelf maar enkel overkomt.
In
een toestand van kom maar op ik kan de hele wereld aan. Het leven denk te
besturen.
Toch, niets is minder waar.
Fascinerend hoe we met ons brein de taal van het lijf weten te negeren, ons eigen zijn aan de kant kunnen zetten om enkel te overleven in een situatie die ons overkomt. Ongekend, de snede in de ziel, met enkel wat overblijft de vlucht voor de pijn. Met alle gevolgen van dien. Verwijdering van diegene die het dichts bij je staan. De een in de greep van depressiviteit, angst, woede, verdriet.
De ander in omhelzing met het leven.
Het is tijdens een van mijn supervisie momenten waar mijn supervisor benoemt. "De mogelijkheid van ontmoeting zit enkel in de diepe kwetsbaarheid die je met elkaar deelt". Mijn diepe kwetsbaarheid. De alarmbellen in mijn hoofd gaan rinkelen, daar wil ik niet naar toe, ik moet blijven staan. Als ik daar ben voel ik mij zwak en uit evenwicht, raak ik verward en raak ik de controle kwijt. Moet ik huilen, wordt ik boos, voel ik mij zielig, onzeker en faalangstig. Heb ik geen woorden en kan ik niet meer denken. Het is er enkel stil, doodstil.
In deze kwetsbaarheid denk ik geen grip en overzicht te hebben
op dat wat kan gebeuren.
Hier voel ik mij totaal uit mijn comfortzone. No way, not
done.
Ingenomen door mijn eigen draak van overleven, als waarheid om door te kunnen leven, vraag ik mij steeds vaker af,
"kun je elkaar überhaupt opnieuw ontmoeten in deze gedeelde kwetsbaarheid"? En vooral, hoe doe ik dat dan?
Weken, maanden, enkele jaren, heb ik er op gekauwd. Dit kauwen zal vast zijn tijd nog voortduren.
Ik ben mijn
eigen dra(ken) gaan onderzoeken. Dichtbij en vaak met een grote bocht er omheen. Ik heb er mee gevochten en ze in stilte gedragen. In ontmoeting gestaan met de
verloochening van mijzelf.
De blokkades die ik opwerp om niet te hoeven voelen.
De diepe pijn die mijn kwetsbaarheid wakker schud.
De angsten voor het
ongekende. In gedachte een onbegaanbaar terrein met tal van landmijnen die mij
onverwacht omver kunnen blazen.
Hoe trouw ben ik aan mijzelf als ik niet naar mijn eigen kwetsbaarheid durf te gaan?
Ik leer te benoemen dat wat voor mij belangrijk is,
met angst, verdriet en vooral zonder controle op wat gaat gebeuren. Heel
langzaam kom ik oog in oog te staan met het gedrag dat mijn eigen patronen in stand houdt. Mij laat
bewegen in een systeem waar ik in bekneld ben geraakt, uitgeput, uitzichtloos en toch blijf.
Ik maak kennis met mijn eigen vluchtwegen, mijn eigen compensatie gedrag om
ergens anders te halen dat wat ik zo mis. Van een afstand kan ik ze zien, de mogelijkheden en onmogelijkheden van de ander(en) en van mijzelf.
Onmacht
die hulpeloosheid creëert en zich uit in macht om zelf te overleven. Met als
gevolg emotionele verwijdering van mijzelf en elkaar.
Ik leer te kijken zonder oordeel, zonder goed of
fout. Ik ervaar dat ik zelf de keuze kan maken mijn eigen patronen te erkennen, onder ogen te komen. Bewust te worden van het effect op mijzelf en mijn omgeving. Ik ontdek hoe ik zelf deze patronen kan beïnvloeden. Wat ik nodig heb om trouw te blijven aan mijzelf. Met aanvaarding van de gevolgen.
"Heb je zelf lief, jij bepaalt de vrijheid in
jezelf, enkel jij". Hoor ik het klinken tijdens de vertolking van de musical
Liesbeth List, in de Oranjerie te Roermond. Vrije ruimte in jezelf die nodig is om het leven in zijn volle
omvang te kunnen voelen en te doorleven. Zonder een gevoel van egoïsme. Met mildheid en compassie te kijken naar jezelf, te handelen en te blijven met jezelf.
Het patroon van de ander heeft zijn of haar eigen
eigenaar.
Leven alsof de dag je overkomt.
Een verlangen of een levenswijze?
Liesbeth List, Heb het leven lief.
Tijd om eens te benoemen...
Dank aan mijn gezin om het leven samen te doorleven, ieder op onze eigen manier.
Dank aan mijn trouwe vriendin Lonneke voor haar niet oordelende luisterende oor, de vele gesprekken, stiltes, knuffels en er altijd zijn.
Dank aan alle andere lieve mensen om mij heen, van wie ik niet de namen ga opnoemen, zij weten zelf dat ik hun bedoel.
Dank aan de mensen die plots op mijn levenspad komen, even blijven en soms ook weer weg gaan.
Dank aan Sabine Noten, Henk Roefs, Gwen Timmer voor de intensieve supervisie momenten van de afgelopen jaren, zij dragen bij aan mijn persoonlijke inzichten en ontwikkeling als mens.
Dank aan Sabine Noten, Henk Roefs, Gwen Timmer voor de intensieve supervisie momenten van de afgelopen jaren, zij dragen bij aan mijn persoonlijke inzichten en ontwikkeling als mens.
We zetten samen voort in 2018!
Reacties:
| 💖 wow.. Femke- 05-12-2017 |
| Prachtig en ráák! 😘 Gwen- 05-12-2017 |
| Weer mooi gesjreeve Francy. Laot ut leid aaf en toe toch binnekomme. Ens good bäöke kan waal ens verlichting gaeve. Doe zorgs good en liefdevol veur angere, maar dink auch aan dich zelluf. Auch names mich bedank aan alle miense om uch haer die uch biejsjtaon as geur det neudig höb. Fijne daag en alles waat winselik is veur 2018 😘. Wendy- 05-12-2017 |
Reageren:
