Zijn
 
Hier mag ik zijn
ontmoeten, vreugde
liefde, pijn
 
met eenzaamheid omgeven
vervreemd, beschermd
vertrouwd, verweven
 
kruispunt in het leven
strijdend, blijvend
stil gedreven
 
               Francy

 

  
Op deze pagina schrijf ik met regelmaat een blog dat ik graag met jou als lezer deel. Ik schrijf over ontmoetingen en ervaringen in mijn dagelijks leven. 
 
Citaten van deze blogs zijn opgenomen in het boek "Mamma, ga ik eerder dood dan jij?" Dit boek is te bestellen in de webshop.


Levenskleur - zaterdag 17 november 2018

Als we de ander willen begrijpen zullen we van ons eigen pad durven afwijken.
In de spiegel kijken van onze ziel en erkennen dat het stampend kind voor je, de schreeuwende puber, de uitgevlogen adolescent je daadwerkelijk iets zegt, als je het hoort en kunt ontvangen.

Godsamme wat een confrontatie. Meteen reageer ik, ontken ik in alle toonaarden, gebruik ik taal als verweer in de hoop de ander te verlammen of te laten afdruipen. Uitgeput, doch enigszins met een overwinningsgevoel eindigt deze verweersessie.
Ik zit nog hoog in mijn adrenaline en gedachten vliegen in mijn hoofd heen en weer. Ik concludeer dat ik totaal niets begrijp van hun gedachten en overtuigingen over het "hoe doen" en "waarom dan".
Het duurt even voordat ik mij de vraag stel, "wat willen mijn zonen mij op zo'n moment eigenlijk duidelijk maken?" 

Zij doen het anders dan hoe het mij is aangeleerd. Ik heb aan te nemen dat mijn kader een ander is dan dat van hun. Zonder oordeel van goed of fout. Het opgroeien in deze wereld van nu. Een wereld die zoveel van ons eist, een continu beroep op ons lijkt te doen van (online) in contact zijn en reageren. Met een snelheid waarin prestaties als leidend voelen boven het tempo van ieders eigen persoonlijke ontwikkeling.

"Wie ben ik, wie mag ik zijn, wie wil ik zijn". "Wat ga ik worden en wat vooral niet". "Hoe verhoud ik mij tot vrienden, hoe blijf ik loyaal aan mijn gezin". "Hoe voldoe ik aan de verwachtingen van school, weekendwerk en hoe verwerk ik alle overige maatschappelijke indrukken".
Het zoekende zijn in een leven dat nog gevormd wordt. Met al de daarbij horende emoties. De overvloed aan chaos in het hoofd.
De overtuiging alles al te weten en te kunnen. Leven in het nu, met de onwetendheid van het leven.

Ik ontmoet ook de zachtheid van de wanorde in deze puberale levensfase. Een wanorde waarvan ik mij bewust wordt hoe emotioneel ingewikkeld, ongekend en levensrijk deze fase is. Ik mag getuige zijn van een persoonlijke ontwikkeling in de staart van de opvoeding die ik mijn zonen toevertrouw. Een fase waarin ik geen overtuigende ouder hoef te zijn. Enkel in nabijheid heb te blijven en heb te verduren dat mijn zonen het anders doen dan "ja, zoals het mij is aangeleerd". Ik kan toelaten dat zij het kader mogen open breken waarbinnen ik mij beweeg "omdat ik dat altijd al zo doe". Het is ook het kader dat ik als ouder heb gesteld om hun naar de volwassenheid te begeleiden. 
Ik ervaar een soort jaloezie op de experimentele vrijheid die zij nemen om zich los te maken van dit kader en hun weg vervolgen om zichzelf te ontdekken, ieder als uniek individu. 

Deze bewustwording raakt tegelijkertijd mijn trots. Trots dat ik hun als opgroeiend individu telkens opnieuw mag ontmoeten. Zij mij durven te spiegelen en ik het toe laat. Mij onderdeel laat zijn en laat opnemen in hun vorming naar een levenskleur die bij hun past en misschien wel niet bij mij.

Een levenskleur waar ik enkel, als ouder, de grondverf van ben.

 

 

 

Reacties:

Francy wat mooi geschreven! En zo herkenbaar met een puberdochter. Ik noem het afwijzen en binnenhalen... het ene moment wil ze knuffelen en moet ik de mama zijn die er is, het andere moment juist niet en moet ik op afstand blijven! En dan de reacties... vaak denk ik: “als ik zo vroeger had gedaan tegen mijn ouders...” maar realiseer me ook dat we in een andere tijdsgeest leven, dat maakt jouw blog ook maar weer eens duidelijk... Dank!

Monique Christophe - 18-11-2018

Hoi Francy, De titel zegt al heel veel levenskleur. En wat jij vertelt en beschrijft is zo ontzettend herkenbaar in de fase waarin ik nu zit met twee pubers 14 en bijna 17. Van ontroering en bevestiging en herkenning kreeg ik tranen, die tijdens het lezen stromen. Dit is heel mooi om te koesteren. Voor mij is ook wat je schrijft je hoeft geen overtuigende ouder te zijn. Wel in de nabijheid zijn en dat is en blijf je als ouder ook graag en vinden ze ook fijn onze pubers. Geweldig mooi deze blog. Ga deze vaker lezen, doet goed om te beseffen voor een moeder die loslaten nog moeilijk vindt ! Groetjes, liefs Jolanda

Jolanda- 17-11-2018


Reageren:

Anti-spam drie + vijf = (antwoord in cijfers invullen!)


Terug naar de vorige pagina >