Zijn
 
Hier mag ik zijn
ontmoeten, vreugde
liefde, pijn
 
met eenzaamheid omgeven
vervreemd, beschermd
vertrouwd, verweven
 
kruispunt in het leven
strijdend, blijvend
stil gedreven
 
               Francy

 

  
Op deze pagina schrijf ik met regelmaat een blog dat ik graag met jou als lezer deel. Ik schrijf over ontmoetingen en ervaringen in mijn dagelijks leven. 
 
Citaten van deze blogs zijn opgenomen in het boek "Mamma, ga ik eerder dood dan jij?" Dit boek is te bestellen in de webshop.


Donkere dagen & verdriet - dinsdag 15 oktober 2019

Donkere dagen & verdriet
 
Als ik mensen ontmoet in mijn praktijk stellen ze vaak de vraag, "ik wil af van de donkere dagen, mijn verdriet, mijn tranen, ik wil gewoon dat het stopt." Ik luister naar hun levensverhaal, dat vaak van de ene complexiteit in de andere valt. De vele vragen die ze hebben in ontmoeting met de onmacht die in alle zinnen en letters die ze uitspreken en in hun stilte, zwijgend, voelbaar is.
 
In de stilte zijn geen woorden, geen argumenten voor het waarom, geen oplossingen. In de stilte die ontstaat ontmoeten we enkel onszelf. In alle pijn, angst, schaamte, schuld, maar bovenal ontmoeten we de liefde die we voelen voor de ander en onszelf. De liefde voor de ander die ons aanzet om alle pijn en ongemak uit de weg te gaan of juist over te nemen van de ander. In deze onvoorwaardelijke liefde ontmoeten we telkens opnieuw onze eigen teleurstelling dat we geen invloed hebben op wat de ander en onszelf overkomt. We hebben enkel invloed op hoe we ons zelf toestemming geven met de ontstane pijn en ongemak om te gaan.

De bewustwording dat het te veel is voelt onmachtig en leidt ons tot wanhoop. De confrontatie in onszelf om los te laten waar we geen invloed op hebben, om zo zelf weer te kunnen leven, voelt als ondraaglijk en veelal als een onmogelijke opgave. De pijn en het verdriet daadwerkelijk te voelen en te doorleven. Jezelf toe te staan dat je niet alles kunt fiksen, oplossen, in onze maakbare wereld.
Deze invloed zit enkel in je persoonlijke proces.

Mijn antwoord op de vraag "ik wil dat het stopt" is dan ook stop maar met het te willen stoppen. Ik nodig je uit om te gaan kijken en voelen naar dat wat er is. Uit persoonlijke ervaring weet ik dat je hier tijd voor nodig hebt, je weerstand hebt toe te laten, je eenzaamheid zult voelen en voor keuzes komt te staan die enkel door jou gemaakt kunnen worden.

Want "nondeknetter" wat is het een opgave om gevoelens van ongemak echt toe te laten.

Te ervaren dat wat voor jou goed is ten koste van iets of iemand anders kan gaan. Dit is tekenend voor de andere kant van het leven. 

"Uit liefde is het mijn taak te blijven, te doen wat ik nu doe", hoor ik vaak. Wat zal de omgeving wel niet denken, dit wordt van mij verwacht, ik kan toch niet....het is mijn moeder, vader, broer, zus, kind, vriend, vriendin."Wat kun je je wel toestaan?"


Uit liefde los laten is het moeilijkste wat er is.

Het brengt ons donkere dagen, verdriet & ruimte om te leven.

 

Muziek: Deze armen, Claudia de Breij.

 

 

 

 


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit bericht geplaatst.


Reageren:

Anti-spam dertien + 6 = (antwoord in cijfers invullen!)


Terug naar de vorige pagina >